ซีรี่ย์จีน Summer’s Desire รักนี้ที่ปรารถนา ดัดแปลงจากนิยายรักปี 2007 เรื่อง “พ่าวโม่จือเซี่ย” (泡沫之夏) ของนักประพันธ์สาว “หมิงเสี่ยวซี” เนื้อหากล่าวถึงเรื่องราวความรัก ความแค้น และความเข้าใจผิด ระหว่าง “อิ่นเซี่ยโม่”, “โอวเฉิน” และ “ลั่วซี”

เซี่ยโม่และลั่วซีต่างเป็นเด็กกำพร้า ทั้งคู่พบกันที่บ้านครอบครัวอุปถัมภ์เมื่อครั้งยังเรียนมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างมีปมในวัยเด็ก ทั้งสองจึงสร้างกำแพงปิดกั้นความรู้สึกและเป็นเกราะป้องกันตัวเองจากอีกฝ่าย แต่หลังจากลั่วซี ช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้ เซี่ยโม่กับน้องชาย ซึ่งมีปัญหาขณะแข่งขันร้องเพลงในรายการทีวี กำแพงน้ำแข็งในใจเซี่ยโม่กับลั่วซีก็เริ่มละลาย

เพื่อแยกทั้งคู่ออกจากกัน โอวเฉินซึ่งทั้งรักและหวงแหนเซี่ยโม่จึงส่งลั่วซีไปเรียนหนังสือที่ประเทศอังกฤษ สามปีต่อมา… ทั้งสามคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ลั่วซีกลายเป็นซุป’ตาร์ที่มีแฟนคลับล้นหลาม ส่วนเซี่ยโม่เป็นศิลปินหน้าใหม่ซึ่งต้องดูแลน้องชายที่กำลังป่วย ขณะที่โอวเฉินความทรงจำบางส่วนหายไปหลังเลิกรากับเซี่ยโม่ แม้กาลเวลาผ่านพ้น แต่ความรักระคนความแค้นของพวกเขายังคงอยู่

เดิมทีทุกคนในบ้านตั้งใจว่าจะไปส่งลั่วซีที่สนามบิน แต่พอถึงเวลาเดินทางเสี่ยวเฉิงดันไม่สบายและมีไข้สูง พ่อกับแม่เลยต้องรีบพาเสี่ยวเฉิงไปส่งโรงพยาบาล เซี่ยโม่ไปส่งลั่วซีที่สนามบินโดยถือกีตาร์ติดมือไปด้วย (ลั่วซีทิ้งกีตาร์ที่เสี่ยวเฉิงซื้อให้ไว้ที่ห้อง) เธอขอโทษลั่วซีที่เรื่องราวลงเอยเช่นนี้ ลั่วซีเหน็บว่าต้องขอบคุณเซี่ยโม่ที่ทำให้คนอย่างตนได้ไปเรียนต่อถึงเมืองนอกเมืองนา เซี่ยโม่ไม่หวังให้ลั่วซีอภัย เพียงอยากให้เขาเข้าใจว่าเธอจำเป็นต้องปกป้องครอบครัว

เธอกล่าวว่าการที่ลั่วซีมีโอกาสไปเรียนเมืองนอกนับว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยเขาก็ได้เรียนในสิ่งที่ชอบโดยไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย ลั่วซีถามว่าถ้าคนที่ถูกส่งไปเรียนเมืองนอกไม่ใช่ตนแต่เป็นเสี่ยวเฉิงเธอจะเห็นดีด้วยไหม เซี่ยโม่อึ้งไปชั่วขณะ ลั่วซีรู้ดีว่าหากเป็นเสี่ยวเฉิงเซี่ยโม่ไม่มีทางยอมแน่ เพราะเธอรักเสี่ยวเฉิงจึงไม่ยอมพรากจากกัน เขากล่าวด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจว่าเด็กกำพร้าอย่างตนไม่ควรโลภมากเกินไป ขนาดพ่อแม่แท้ๆ ยังทอดทิ้งตนได้ลงคอ แล้วตนมีสิทธิ์อะไรไปคาดหวังความรักจากคนอื่น

ขณะเฝ้าไข้เสี่ยวเฉิง แม่อิ่นรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ร่ำลาลั่วซี ทั้งยังรู้สึกผิดและเป็นห่วงลั่วซีที่ต้องไปอยู่ต่างแดนตามลำพัง ขณะที่พ่ออิ่นเองก็รู้สึกผิดและไม่สบายใจเช่นกัน เมื่อเสี่ยวเฉิงรู้สึกตัวก็บอกพ่อว่าตนจะเลิกเรียนศิลปะและจะทำงานหาเงินมาช่วยพ่อแม่ เขาร่ำไห้ขอร้องพ่อแม่ว่าอย่าปล่อยลั่วซีไป พ่ออิ่นได้ยินดังนั้นจึงคิดที่จะไปตามลั่วซีกลับมา เสี่ยวเฉิงดีใจจนลืมป่วย เขารีบถอดสายน้ำเกลือแล้วขอตามพ่อกับแม่ไปที่สนามบิน

เซี่ยโม่บอกลั่วซีว่าทุกคนในบ้านชอบลั่วซีจากใจจริง แต่ลั่วซีไม่เชื่อใจใครอีกต่อไปเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดน (คนที่บอกว่าชอบตน) ผลักไส เขากล่าวว่าการชอบแบบนั้นช่างไร้ค่าสิ้นดี เซี่ยโม่ยอมรับว่าสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้มันไร้ค่า แต่ทว่าเธอทำได้มากสุดเพียงเท่านี้ (เธอทำได้เพียงขอโทษเขา เพราะเธอและครอบครัวจำเป็นต้องต้องพึ่งพาโอวเฉิน) ถ้าลั่วซีเจ็บแค้นเธอจริงๆ ก็รอให้แข็งแกร่งและมีอำนาจมากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยกลับมาเอาคืน เธอมอบเงินรางวัลที่ได้จากการแข่งขันร้องเพลงทั้งหมดให้ลั่วซีก่อนบอกลา ลั่วซีถามขึ้นว่า “เธอชอบชั้นมั๊ย… ที่โอวเฉินเฉดหัวชั้นเพราะกลัวเธอชอบชั้นไม่ใช่เหรอ” เซี่ยโม่นิ่งไปชั่วขณะก่อนแย้งว่า หากผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ตน… แม้ไม่ใช่ลั่วซี โอวเฉินก็ไม่พอใจทั้งนั้น

ลั่วซีถามย้ำว่าเซี่ยโม่ชอบตนหรือไม่ ครั้นเซี่ยโม่ส่ายหน้า ลั่วซีจึงถามต่อว่าหากตนไปแล้วเซี่ยโม่จะคิดถึงตนไหม เซี่ยโม่หลบตาก่อนตอบว่าเธอไม่มีเวลาคิดถึงลั่วซี เธอเองก็เสียใจที่ลั่วซีต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แต่เธอไม่มีกำลังที่จะปกป้องใคร เธอจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวเธออีกแล้ว เพราะอย่างนี้เธอเลยต้องเข้มแข็งและแกร่งกว่าเดิม เธอจะทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อไม่ให้กลับไปอยู่ในวังวนเดิม เพราะอย่างนี้เธอเลยไม่มีเวลาคิดถึงลั่วซี

แต่ลั่วซีไม่ต้องการให้เซี่ยโม่ลืมตน เขาอ้างว่าแม้ตนจะไม่ชอบเซี่ยโม่เช่นกัน แต่การโดนเฉดหัวแล้วยังถูกลืมง่ายๆ เช่นนี้มันมากเกินไป พูดจบเขาก็จูบเธอกลางสนามบิน ก่อนฝากเซี่ยโม่ไปบอกโอวเฉินว่า… เขากลัวสิ่งไหน ตนจะให้สิ่งนั้นกับเขา!! เซี่ยโม่บอกลั่วซีว่าถ้าอยากบอกอะไรใครก็ไปบอกด้วยตัวเอง พูดจบเธอก็ส่งกีตาร์ให้เขา ลั่วซีนำกล่องกีตาร์ไปวางทิ้งบนถังขยะต่อหน้าเซี่ยโม่ ก่อนเดินเข้าไปในโซนผู้โดยสารขาออกโดยไม่เหลียวกลับมามอง

ระหว่างที่พ่อแม่และเสี่ยวเฉิงกำลังรีบเดินทางไปยังสนามบิน พ่ออิ่นกลัวว่าจะไปไม่ทันเลยโทรฯ บอกให้เซี่ยโม่รั้งลั่วซีเอาไว้ ทันใดนั้น รถที่พ่ออิ่นขับก็ถูกรถบรรทุกพุ่งเข้าชนอย่างจัง เมื่อเซี่ยโม่ไปถึงโรงพยาบาลก็พบว่าพ่อแม่บุญธรรมเสียชีวิตแล้วทั้งคู่ ส่วนเสี่ยวเฉิงยังไม่พ้นขีดอันตราย หมอบอกให้เซี่ยโม่กลับไปเอาของใช้ส่วนตัวที่บ้านเพื่อจะได้มานอนเฝ้าไข้ที่โรงพยาบาล เมื่อโอวเฉินกลับมาและได้รับแจ้งข่าวก็ตรงไปหาเซี่ยโม่ที่บ้านทันที เซี่ยโม่เห็นโอวเฉินแล้วยิ่งเจ็บแค้น เธอแสร้งยิ้มแล้วถามว่าสมใจแล้วหรือยัง ตอนนี้เหลือเธอเพียงลำพัง ลั่วซีไปแล้ว พ่อกับแม่ยังมาตายจาก ส่วนเสี่ยวเฉิงอาการโคม่า เธอโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของโอวเฉิน และบอกเขาว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักเขาเลย เธอคบกับเขาเพียงเพราะต้องการปกป้องพ่อและครอบครัว ตอนนี้ไม่เหลืออะไรให้ปกป้องแล้วเธอจะได้เลิกกับเขาเสียที

เซี่ยโม่ยังบอกอีกว่า เธอหลงรักลั่วซีตั้งแต่แรกเห็น แม้โอวเฉินจะแยกพวกตนออกจากกัน แต่อีกไม่นานเธอกับลั่วซีจะได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน โอวเฉินทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาบอกให้เธอสงบสติอารมณ์และขอโทษเธอ เซี่ยโม่ได้ยินแล้วยิ่งโกรธ เธอจึงบอกเลิกแล้วโยนผ้าผูกผมคืนเขา ครั้นถูกเซี่ยโม่ตัดรอนด้วยถ้อยคำที่รุนแรง โอวเฉินก็รู้สึกเหมือนโดนคมมีดทิ่มแทงใจ เขาไม่อยากเสียเธอไปเลยคุกเข่าขอโทษและขอโอกาสจากเธอ ครั้นโอวเฉินถามว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมยกโทษให้ เซี่ยโม่จึงไล่ให้เขาไปตาย โอวเฉินได้ยินแล้วหัวใจสลายและร่ำไห้ใจแทบขาดใจ

หลังพ้นขีดอันตรายเสี่ยวเฉิงจึงขอออกมาพักรักษาตัวที่บ้านก่อนกำหนด (เพราะค่ารักษาแพง) แต่พอสองพี่น้องมาถึงกลับพบว่าบ้านถูก “โอวหัวเซิ่งกรุ๊ป” ยึด (พ่ออิ่นกู้เงินบริษัทมาซื้อบ้าน) แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดยังถูกขายใช้หนี้เช่นกัน ครั้นเห็นรูปครอบครัวถูกคนงานโยนทิ้งต่อหน้าต่อตา เสี่ยวเฉิงจึงปรี่เข้าไปเอาเรื่องทั้งที่ยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ หลังโดนซ้อมจนแน่นิ่งเขาก็ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลอีกครั้งและจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัด แต่ทว่าค่าผ่าตัดแพงมากแถมทางโรงพยาบาลยังให้จ่ายเงินล่วงหน้า (เพราะมีประวัติค้างชำระ) แม้อาจารย์และเพื่อนๆ จะช่วยลงขันแต่ก็ได้เงินมาเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับค่ารักษาที่แพงลิบลิ่ว เซี่ยโม่ไม่มีทางเลือกจึงบากหน้าฝ่าสายฝนไปหาโอวเฉินที่บ้าน

พ่อบ้านเสิ่นไม่ต้อนรับเซี่ยโม่เพราะโอวเฉินถูกเธอทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรง แถมเธอยังเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อน ครั้นรู้ว่าเซี่ยโม่บุกมาหาโอวเฉินเพราะเดือดร้อนเรื่องเงินพ่อบ้านเสิ่นจึงยิ่งไม่พอใจ เขาตำหนิเซี่ยโม่ที่นึกถึงโอวเฉินเฉพาะเวลาเดือดร้อน และกล่าวว่าในเมื่อเธอกับโอวเฉินเลิกคบกันแล้ว ทำไมโอวเฉินต้องให้เธอยืมเงินด้วย เขาชี้ว่าเธอเป็นห่วงคนของตัวเองแต่ไม่เคยนึกห่วงโอวเฉิน ครั้นเซี่ยโม่พยายามบุกเข้าไปในบ้านโดยยืนกรานว่าจะขอพบโอวเฉินให้ได้ พ่อบ้านเสิ่นจึงบอกว่าโอวเฉินจะไม่พบเธออีกต่อไปและห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่อีก เซี่ยโม่ไม่ยอมแพ้และพยายามบุกเข้าไปในบ้าน พ่อบ้านเสิ่นเลยผลักเธอล้มลงไปกองกับพื้นที่มีน้ำฝนเจิ่งนอง ก่อนกล่าวว่าที่ผ่านมาโอวเฉินใจดีเพราะชอบเธอ ครั้นเลิกกันแล้วเธอจึงไร้ค่าไร้ความหมาย หลังถูกกีดกันเซี่ยโม่พยายามร้องเรียกโอวเฉินให้ออกมาหาโดยบอกว่าเธอมีเรื่องด่วน แต่โอวเฉินไม่ออกมาหาเธอเหมือนเมื่อก่อน ในที่สุดเซี่ยโม่ก็ยอมแพ้และตั้งใจว่าต่อจากนี้จะไม่หวังพึ่งพาคนอื่นอีกต่อไป